gouden freelancer award

Interview met genomineerden:
Joost Bastmeijer

Lees meer over onze AWARD nominaties

‘eigenlijk zou het beter zijn dit werk te doen vanuit vaste dienst. Toch zie ik dat correspondenten bijna alleen nog worden uitgezonden op freelancebasis’

Joost Bastmeijer

Genomineerd voor: Een avondje lachen in Zuid-Soedan, zolang het te betalen is (28 augustus 2024, De Volkskrant)

Joost Bastmeijer (1988) is freelance correspondent voor de Volkskrant. In 2017 verhuisde hij naar Kenia, waar hij veel heeft gefotografeerd, geschreven en gefilmd voor Nederlandse en internationale media. Inmiddels woont hij in Senegal. Zijn genomineerde artikel Een avondje lachen in Zuid-Soedan, zolang het te betalen is stond 27 augustus in de Volkskrant.

‘In het verhaal dat ik heb ingestuurd kwam alles samen. Ik wilde naar Zuid-Soedan om een verhaal te maken over de enorme inflatie die daar heerst, maar dat is nog helemaal niet zo makkelijk. Je zou denken: je gaat naar de markt, vraagt aan wat mensen wat een product eerst kostte en wat de prijs nu is, je praat wat door en klaar ben je. Maar de veiligheidsadviseurs die ik belde bij mijn voorbereiding zeiden: als je op een openbare plek gaat vragen naar inflatie die wordt veroorzaakt, onder meer door slecht beleid en de corruptie van de regering, dan word je zo opgepakt. Ook op de markt lopen verklikkers van de regering rond. Dus dat plan ging van tafel. Ik had eerder gelezen over een comedyclub in Juba, de hoofdstad van Zuid-Soedan, en die bleek open te zijn op de donderdagavond dat ik daar was. Mijn insteek was: dit land staat op het randje van omvallen, maar de inwoners van Juba gaan alsnog gewoon naar een comedy-avond. Maar toen ik daar eenmaal binnen was, ging het na twee, drie vragen direct over de inflatie.’

‘Ik had ter plekke al het gevoel: wat ik hier nu verzamel, is te gek. Er zijn best veel plekken in Afrika waar ik kom die uitzichtloos zijn. Waar het slecht is en vaak nog slechter wordt. Dat wil je niet altijd lezen. In dit verhaal heb dankzij de vrolijke setting van de comedyavond, waar men de ellende relativeert, een hoopvolle noot kunnen verwerken.’

‘We reden terug naar huis en ik overlegde met Volkskrantcollega Tom Vennink, die correspondent is geweest in Oekraïne. Die zei meteen: volgens mij kun je jouw hele verhaal over de situatie in Zuid-Soedan ophangen aan die comedyclub. En hij had gelijk: het rolde er in één keer uit. Het was een heel organische manier om het over die club te hebben, over de inflatie, de oorlog in het noordelijker gelegen Soedan en het totalitaire regime. Eigenlijk zou ik gewoon een paginagroot stuk maken over de comedyclub, maar doordat het breder en gelaagder was geworden, werd het een productie van drie pagina’s.’

‘Veel mensen weten niet dat ik als freelancer werk. Ik krijg een vast bedrag per maand van de Volkskrant, maar eigenlijk zou het beter zijn dit werk te doen vanuit vaste dienst. Toch zie ik dat correspondenten bijna alleen nog worden uitgezonden op freelancebasis. Het zijn daarom bijna altijd jonge mensen die het doen. Meer ervaren journalisten zeggen: op deze losse voorwaarden, met deze risico’s, pas ik.’

‘Mijn standplaats is Senegal, dat is zevenduizend kilometer van Zuid-Soedan af. Dat je in je eentje als correspondent voor de Volkskrant een heel continent moet beslaan, is natuurlijk eigenlijk heel vreemd. Je mist altijd meer dan je kunt verslaan. Een staatsgreep in Niger, een oorlog in Soedan. Dat is nieuws, dat moet de lezer weten, dus daar moet ik achteraan. Maar er zijn ook nog zoveel andere verhalen die ik zou willen maken. Verhalen over how they live, zoals we dat bij de Volkskrant noemen, over het dagelijks leven. Hoe bruisend, mooi en leuk Afrika is. Het is het continent van de toekomst.’