‘Ik wist dat er in Venlo arbeidsmigranten overnachten in ondergrondse kledingcontainers. Ik wist dat er chauffeurs zijn die dat meemaken – die legen zo’n bak en dan valt er een mens uit – maar niemand wilde erover praten. De podcast was al bijna af toen John, een supermarktmedewerker, wél op tape wilde vertellen over het moment waarop hij een jongen uit de container zag klimmen. Er was op dat moment eigenlijk geen tijd meer om nog naar Venlo te reizen en hem te interviewen. Tegen het advies van de eindredactie in ben ik toch gegaan. Voor mij is het een van de belangrijkste scènes geworden. Ik voel vuur voor dit verhaal. Ik ben tot het uiterste gegaan om het te maken en ik denk dat je dat alleen als freelancer op deze manier kan doen.’

‘Ik heb alle tijd genomen om op avontuur te gaan in de bossen rond Venlo. Dakloze mensen leven niet altijd met de klok en een agenda. Daar heb ik veel begrip voor, maar dat maakt het niet makkelijk om mensen te volgen. Veel afspraken gingen mis, mensen kwamen niet opdagen. Maar dat had ook iets moois. Ik heb geleerd flexibel te zijn, het toeval te omarmen en te vertrouwen op het proces. Ik heb me laten meevoeren, en toen vertelde het verhaal zichzelf.’

‘Je voelt je als freelancer soms wel alleen met zo’n verhaal. Mensen van de omroep werken aan nog honderd andere producties tegelijk en zien niet altijd hoe diep je erin zit. Dan kan de moed je in de schoenen zinken. Maar ik denk dat we ons als freelancers moeten wapenen tegen negativiteit. Als het werk je te veel zorgen geeft, kun je beter iets anders gaan doen.’

‘Uiteindelijk heb ik echt dingen ontdekt. Ik heb iets blootgelegd wat al wel in kranten beschreven was, maar door de stem van mensen te laten klinken, kom je voor mijn gevoel dichterbij. Je kunt je altijd afvragen of je met je werk nou echt iets verandert, maar ik geloof dat dit verhaal een wereld zichtbaar maakt waar de meeste mensen geen benul van hebben. Ineens realiseerde ik me: ook dit is waarheidsvinding. Ik durf me nu voorzichtig journalist te noemen.’