Genomineerd voor: Onveilig? Hup op non-actief!
(3 juli 2024, De Groene Amsterdammer)
Daphne van Paassen (1969) schrijft voor De Groene Amsterdammer en de Volkskrant en geeft les op Fontys Journalistiek in Tilburg. Ze werkt aan een boek over onterechte beschuldigingen van grensoverschrijdend gedrag. Haar nominatie voor de Gouden Freelancer is voor het artikel in De Groene Amsterdammer: Onveilig? Hup op non-actief!
‘Ik had al vaak geschreven over MeToo en grensoverschrijdend gedrag, over de slachtofferkant, tot ik van heel dichtbij meemaakte dat iemand daar onterecht van werd beschuldigd. Dan komen er anonieme klachten, niets officieels, waar je dus niets mee kunt – maar wat wel enorme impact heeft. Daar hebben mensen geen besef van. Ik besloot me er verder in te verdiepen, en de eerste de beste advocaat die ik sprak, zei: “Het rijst de pan uit. Vroeger had ik misschien één zo’n zaak per jaar, nu zeker tien.” Maar de meeste zaken blijven onder de radar vanwege schikkingen en zwijgclausules – net als bij MeToo gebeurde.’
‘Inmiddels heb ik vaker over dit onderwerp geschreven. In een ander stuk waarvoor ik een training Vertrouwenspersoon in één dag volgde, leerde ik: als mensen grensoverschrijdend gedrag ervaren, dan ís dat ook zo. En dat klopt voor de slachtoffers, maar daarmee is het natuurlijk nog geen feit. Dat blijkt ook als zo’n zaak voor de rechter komt. In mijn verhaal staat bovendien een casus van iemand die te kwader trouw werd beschuldigd door iemand die haar baan zou verliezen bij een door hem ingestelde reorganisatie. Dat heeft de rechter ook vastgesteld.’
‘Het lastigste bij dit stuk was mensen vinden die wilden praten: de meesten durven niet, zijn kapot. In de eerste versie van mijn artikel kwam bijvoorbeeld een vrouw voor die gelijk had gekregen van de rechter maar wel gebroken thuiszat met een vaststellingsovereenkomst. Toen ik haar de tekst liet lezen, belde ze me op. “De paniekaanvallen zijn terug,” zei ze. “Ik sta hier kotsend boven de groenbak.” Ze wilde niet meer meewerken.’
‘Normaliter kunnen geïnterviewden hun verhaal niet terugtrekken, maar bij slachtoffers ligt dat natuurlijk anders. Voor mij als freelancer was dat wel ingewikkeld. Als werknemer ga je gewoon als een speer op zoek naar nieuwe bronnen, voor mij was het onbetaalde tijd, ik had gewoon een woordprijs voor het artikel afgesproken. Dat is wel een nadeel van dit soort verhalen maken als freelancer.’
‘Ik heb wel kritiek gekregen op de onderwerpkeuze. MeToo heeft immers heel veel in beweging gezet, en nu ging ik op de keerzijde focussen. Een vriendin zei letterlijk: is het niet te vroeg? Maar ik denk dat wij journalisten te lang oogkleppen op hebben gehad. Het #MeToo-narratief paste ons heel goed, maar nu er slachtoffers vallen aan de andere kant, vind ik het niet meer dan onze morele plicht om ook daarnaar te kijken.’
web-development: _blank