GOUDEN FREELANCER AWARD ARCHIEF
Lees meer over onze AWARD nominaties
Het Gouden Freelancer symposium en de uitreiking van de bijbehorende award vindt in principe iedere twee jaar plaats. Wil je weten waar die voorgaande edities over gingen en wie de prijs wonnen, duik dan in het archief hieronder. .
De 11 genomineerden voor de Gouden Freelancer 2022 zijn…
Jantine Jongebloed
Genomineerd voor Wie zette mijn naaktfoto’s online?
(Volkskrant Magazine, 20 februari 2021)
Jantine Jongebloed (35) schrijft voor Volkskrant Magazine en Flow.
“Ik heb vijf maanden aan dit stuk gewerkt. Af en aan, die maanden waren ook nodig om het even te kunnen laten liggen. Ik heb zestig mensen gesproken, het was soms ook wel overweldigend om ermee bezig te zijn. Voor het artikel heb ik heel diep gegraven in mijn geheugen en dat van anderen, om een zo compleet en eerlijk mogelijk beeld te krijgen wat er precies gebeurd is, hoe mijn naaktfoto’s online zijn komen te staan. Dat is bijna helemaal gelukt: ik weet wie ze heeft gepubliceerd, maar het blijft onduidelijk hoe hij eraan is gekomen. Dat is voor het verhaal wel jammer, maar natuurlijk niet écht waar mijn stuk over ging, dat ging over sexting en daders en slachtofferschap.”
“Ik heb heel veel reacties gehad. Van mensen die zich in mijn ervaring herkenden, maar ook van docenten en schooldirecteuren, die graag iets met het verhaal wilden doen in hun eigen werk. Ik word sindsdien ook vaak gevraagd om te komen spreken over het onderwerp, en het heeft ook tot een boek geleid.”
“Aimee Kiene van Volkskrant Magazine heeft dit artikel ingestuurd. Ze heeft me denk ik wel honderd keer gezegd hoe trots ze is dat dit stuk in het blad heeft gestaan: een goed uitgezocht en spannend verhaal, onderhoudend om te lezen, maar vooral ook een stuk dat heel privé is en tegelijk over een breed maatschappelijk onderwerp gaat. Er wordt altijd gedacht dat je bij onderzoeksjournalistiek zo onafhankelijk mogelijk moet zijn, maar hier was ik lijdend voorwerp. Ik denk dat we best wat vaker mogen durven te duiken in onderwerpen die onszelf aangaan.”
Kim van Keken en Joost Ramaer
Genomineerd voor: Krantenkoning Van Thillo, de man die ons krantenlandschap verschraalde (Vrij Nederland, 19 april 2021)
Kim van Keken (45) was tien jaar in dienst bij de Volkskrant en werkte daarna bij verschillende omroepen. Op dit moment is ze freelance journalist en schrijft ze vooral voor Vrij Nederland.
Joost Ramaer (64) werkte voor Quote en de Volkskrant, waar hij uit dienst ging om een boek te schrijven over PCM, De Geldpers. Sindsdien schrijft hij onder meer voor NRC, de Groene en Vrij Nederland.
Kim van Keken: “Joost was al heel lang met DPG bezig, hij had ook al een boek geschreven over PCM. Hij had heel veel informatie, maar kwam niet verder doordat DPG Media niet zo transparant is over de cijfertjes. Toen zei ik: zullen we dan niet samen een profiel maken over Christian van Thillo? Er wordt zo weinig kritisch over DPG geschreven. Mensen zeggen altijd: hij heeft de kranten gered, maar daar zijn wij het niet mee eens. In de regio zijn heel veel titels verdwenen. En er wordt wel beweerd: de krant loopt niet meer, maar dat haal je niet uit de cijfers. Dat is niet te controleren. We wilden weten hoeveel er verdiend werd aan de top, wie de aandeelhouders zijn, hoe het kan dat je er niet eens achter komt hoe groot een redactie is. Het meest verontrustende vond ik nog: Van Thillo kan morgen de boel verkopen aan een type als Rupert Murdoch, daar staan we niet bij stil.”
“We hebben er af en aan acht maanden aan gewerkt. Dat kon doordat via bureau Spit het vooronderzoek gefinancierd werd. Anders red je het niet, het duurt bij zo’n onderzoek soms even voor je resultaten hebt.”
“Ik heb bij het maken van dit stuk wel vaak gedacht: nu kan ik nooit meer voor DPG werken. DPG-uitgever Philippe Remarque had ook voor publicatie naar VN-hoofdredacteur Ward Wijndelts gebeld, om te zeggen dat die een grote fout zou begaan als hij zou publiceren, dat het vol feitelijke onjuistheden stond. We hebben het er later wel over gehad, hij vindt het een oneerlijk stuk. Ik vind het niet lastig dat ik zelf bij de Volkskrant heb gewerkt, dat is lang geleden, en als iets fout is, dan is het fout. Ik denk wel vaak, de dag voor publicatie: ben ik niet te hard? Dat is ook wel het fijne aan samen schrijven: soms gaan er na overleg nog dingen uit, ben je wel erg spijkers op laag water aan het zoeken.”
Antoinnette Scheulderman
Genomineerd voor: ‘Ik vind het allemaal vrij oneerlijk’ (interview Marc de Hond, Volkskrant Magazine, 13 juni 2020)
Antoinnette Scheulderman (47) is freelance interviewer voor Volkskrant Magazine, LINDA. en Nouveau. Ze schreef onder meer de boeken Dan neem je toch gewoon een nieuwe, over het taboe op rouwen om een geliefd huisdier, en, samen met Michel van Egmond, de biografieën Patty – De negen levens van Patty Brard en Derksen, over Johan Derksen.
“Ergens vind ik het best ongemakkelijk dat dit stuk genomineerd is voor de Gouden Freelancer: het is toch het verhaal van iemand die overleden is. Ik heb het ook niet zelf ingestuurd, dat heeft Volkskrant Magazine gedaan – ik zou het vervelend vinden als het lijkt alsof ik elke keer met dit stuk loop te zwaaien. Aan de andere kant: ik weet dat zijn weduwe Remona het heel fijn vindt als er, door zo’n nominatie, weer aandacht is voor Marc.”
“Er zijn ongelooflijk veel reacties gekomen op dit stuk, het was een van de best gelezen interviews in de Volkskrant ooit. Dit was het interview waar Marc de Hond zelf om had gevraagd, twee weken voor zijn dood, omdat hij nog één keer zijn verhaal wilde vertellen in de hoop dat anderen er iets aan zouden hebben. En ik merk dat mensen er veel troost, kracht en levenswijsheden uit hebben geput.”
“Na afloop van het interview was ik flink van slag; ik had nog nooit een stervend mens van zo nabij meegemaakt. Ik heb het verhaal ook binnen een dag geschreven – ik wilde er zeker van zijn dat Marc het nog kon lezen. Dit was zijn laatste interview, ik voelde een enorme verantwoordelijkheid om het goed te doen.”
“Ik vind mezelf eigenlijk wel een gouden freelancer. In 2005 werd ik min of meer weggepest bij het Algemeen Dagblad. Eerlijk gezegd vond ik freelancers tot die tijd toch een beetje losers, mensen die niet aan een vaste baan konden komen. Maar we zijn nu zeventien jaar verder, ik kan uitstekend mijn eigen broek ophouden en heb goede tarieven bedongen. Ik vind dat je je voor een interview heel grondig moet voorbereiden. Niet één boek van iemand lezen, maar zijn hele oeuvre. Daar moet je dan ook wel naar betaald worden. En sowieso werk ik hard: zes, soms zeven dagen in de week. Ik wil geen grijze muis zijn, daar heb ik veel voor over.”
Yula Altchouler
Genomineerd voor: de radiodocumentaire Yula en Yuliya – hoe een verre oorlog ineens dichtbij komt, gepubliceerd bij NTR Docs, 13 april 2022
Yula Atlchouler (43) werkt al meer dan tien jaar als freelance programmamaker en researcher voor verschillende media.
“De meeste mensen weten dat ik in Moskou ben geboren, mijn naam Yula is een typisch Russische afkorting, in mijn paspoort staat eigenlijk Julia. Maar ik woon als sinds mijn elfde in Nederland. Vanaf het begin van de oorlog ben ik veel gaan tolken voor onder andere de NOS. Tegelijkertijd werkte ik aan deze radiodocumentaire. In Yula en Yuliya vertel ik het verhaal van mijn Oekraïense naamgenote die een paar weken voor de invasie met haar vier kinderen naar Nederland vluchtte. Haar man bleef in Kiev en haar moeder in de Krim. Yuliya is natuurlijk bezorgd om haar achtergebleven familie. Tegelijkertijd volgde ik de nieuwsstroom en sprak ik met mensen in mijn omgeving. Zoals mijn Russische vrienden die uit Rusland weg willen. Of mijn Oekraïense schoonmaakster en oma van zes kinderen, Nadia. En ook mijn oudtante Lina, wiens leven in drie stukken is verdeeld, in Charkov, Moskou en Zandvoort. Ze heeft als kind nog puin geruimd, in de pauze van school, net na de Tweede Wereldoorlog. In de documentaire zegt ze: “Ik heb de oorlog gezien, Yula. En deze is precies hetzelfde.” We zijn allen verbonden in deze tragedie, dat heb ik in deze documentaire willen laten zien.”
“Ik heb eigenlijk altijd als freelancer gewerkt. Het past heel erg bij mij, omdat ik eigenlijk alles wil weten, leren en doen, omdat ik ook heel graag voor verschillende media wil werken. En voor ieder verhaal is weer een ander medium het best geschikt. Ik geniet van de vrijheid die het freelancen biedt, de vrijheid om eigen keuzes te maken.”
Ties Keyzer, Eva Schram, Tim Luimes (van onderzoekscollectief The Investigative Desk)
Genomineerd voor: Tabaksindustrie lobbyt vermomd als burgerbeweging (NRC, 3 november 2021).
The Investigative Desk is een collectief van gespecialiseerde onderzoeksjournalisten. De redacteuren richten zich op de bedrijfstakken defensie & veiligheid, energie, voeding, farmacie & gezondheid, en tabak met als missie: journalistiek onderzoeken hoe de macht in het (grote) bedrijfsleven, overheden en andere instituties functioneert, en hierover grondige verhalen produceren, om daarmee het publieke debat te stimuleren en – indien mogelijk – de aanzet te geven voor het hervormen van onrechtvaardige en illegale praktijken en andere misstanden.
Tim Luimes (27): “Het idee voor dit onderzoeksverhaal ontstond toen we een lichtshow zagen op een gebouw in Den Haag, van de zogeheten World Vapers’ Alliance, met een ogenschijnlijk activistische boodschap. Dat zag er opvallend professioneel uit. Wij kenden de beweging voor e-sigaretten in Nederland en wij dachten: zij hebben het budget niet om dit soort dingen te doen. En omdat dit een andere organisatie was, internationaal bovendien, gingen bij ons alarmbellen rinkelen. Dat is geëvolueerd naar een onderzoek naar zogenaamde burgerbewegingen die opkomen voor de tabaksindustrie. Zo konden we blootleggen hoe een libertarisch netwerk in Den Haag en Brussel lobbyt voor e-sigaretten, zogenaamd voor het algemeen belang, maar in werkelijkheid voor de tabaksindustrie. Voor dit onderzoek werkten we samen met Stéphane Horel van Le Monde.”
“De journalisten die zijn betrokken bij onderzoekscollectief The Investigative Desk zijn allen freelancers. Het grote voordeel van freelancen vind ik dat ik zelf kan bepalen wat ik wil onderzoeken, ik hoef dat niet met de krant af te stemmen, niet in eerste instantie althans. Wij werken met projectsubsidies van fondsen, daardoor kunnen we best veel tijd steken in het onderzoek. En dan heb je ook echt meer vrijheid dan als je bij een krant werkt.”
“De organisaties waarover we schrijven zijn nog altijd actief, maar ik denk toch dat ons verhaal best iets heeft geholpen. We konden laten zien met wie Europese parlementariërs en Haagse politici eigenlijk praten als ze in gesprek gaan met deze bewegingen die een smaakjesverbod in e-sigaretten willen voorkomen: met de tabaksindustrie dus. Dat hebben parlementariërs vaak zelf niet door. Gelukkig is ons onderzoek aardig opgepikt door andere media. Je mag hopen dat het leidt tot wat minder naïviteit over de lobby van dit soort nep-bewegingen.”
Rinske Bijl
Genomineerd voor: Deze belasting maakt alle andere belastingen overbodig. (De Correspondent, 8 juni 2022)
Rinske Bijl (1977) is journalist, fotograaf en eindredacteur. Haar werk is gepubliceerd in o.a. Trouw, Down to Earth, Vrij Nederland, OneWorld en Villamedia. Ze studeerde genderstudies en schrijft over klimaatrechtvaardigheid, migratie en activisme.
“Dit verhaal begon bij mijn opa. Hij maakte zijn levenswerk van de strijd voor de invoering van grondbelasting. Dat deed hij in navolging van de 19e-eeuwse econoom Henry George. Mijn opa overleed toen ik net op de leeftijd was dat ik me begon te interesseren in maatschappelijke kwesties. Waar het precies allemaal om draaide wist ik toen nog niet, maar ik heb lang met het idee rondgelopen om dat nog eens te onderzoeken. Dat moment kwam met corona. Er lagen toen best wat dingen stil, maar er was wel een laagdrempelige subsidieregeling bij het Steunfonds Freelance Journalisten.”
“Het onderwerp leek best stoffig en saai, maar bleek het tot mijn verrassing hartstikke politiek en actueel. Om het kort te zeggen: met het heffen van belasting op grond en bijvoorbeeld niet op arbeid kun je ongelijkheid tegengaan en wonen weer betaalbaar maken. En tot mijn verbazing was er geen econoom te vinden die dit geen goed idee vindt.”
“Ik ben geen econoom. Maar het mooie was dat ik dit complexe onderwerp behapbaar kon maken aan de hand het verhaal van mijn opa. En aan de hand van het spel Monopoly, waarmee je kunt laten zien dat als je de structuur van het systeem verandert de uitkomst een stuk rechtvaardiger zal zijn.”
“Dit was nu typisch zo’n project waardoor je het freelancen extra gaat waarderen. Ik ben al vijftien jaar freelancer uit volle overtuiging. Ik vind het heel prettig om zelf mijn onderwerpen en de vorm te kiezen. En om te werken met verschillende opdrachtgevers. Voor dit soort grote projecten is wel subsidie nodig, maar dat maakt de voldoening er niet minder om. Het heeft er ook toe geleid er een tweede publicatie uit voortvloeide. En inmiddels ben ik met een derde verhaal bezig.”
Haroon Ali
Genomineerd voor: documentaire Het M-woord (NPO 3)
Haroon Ali (39) is journalist, columnist en schrijver. In 2020 publiceerde hij zijn eerste non-fictieboek Half. Hij werkt momenteel aan zijn tweede boek, over de kleurrijke, diverse en soms verdeelde lhbtiq+-gemeenschap. Naast zijn schrijfwerk is Ali co-host van de podcast Opgewonden, over seks in alle vormen en maten. Ook maakte hij voor NPO 3 de documentaire Het M-woord, over homoseksualiteit en homofobie binnen de islam.
“Als queer moslim zit je klem tussen twee werelden. Mensen uit de lhbqti-gemeenschap zeggen vaak dat ze bang zijn voor jongens met een islamitische achtergrond. Van veel islamitische en met name Marokkaanse Nederlanders wordt gedacht dat ze onverdraagzaam zijn tegenover lhbtqi’s. Mijn documentaire gaat over dat spanningsveld. Kloppen deze aannames, en welke hoop is er voor queer moslims? Het was een ongelooflijk ingewikkeld proces: we hebben hard ons best gedaan om alle stemmen uit dit gepolariseerde debat aan het woord te laten, maar het was heel moeilijk mensen voor de camera te krijgen. We waren maanden bezig om hun vertrouwen te winnen.”
“Ik kom uit de schrijvende journalistiek, dit was mijn eerste documentaire. Voor mij was het een logische vervolgstap: ik had een boek geschreven, Half, over mijn Pakistaans-Nederlandse afkomst, over opgroeien als homoseksuele jongen in een islamitisch gezin. Nu wilde ik met andere mensen in gesprek over dit beladen thema. Links durft de problemen vaak niet te benoemen, uit angst om te stigmatiseren, dus gaat extreemrechts ermee aan de haal en scheert alle moslims en Marokkanen over één kam. Vandaar dat M-woord, omdat religie en cultuur vaak door elkaar worden gehaald.”
“Als freelance journalist moet je verhalen op meerdere manieren kunnen vertellen. Deze tijd vraagt er ook een beetje om: jongeren lezen nog nauwelijks kranten, maar slaan wel aan op bewegende beelden. En ik wil dit werk nog lang doen. Ik heb natuurlijk veel meer tijd in mijn documentaire gestoken dan gepland was. En meerdere keren tijdens het proces heb ik gedacht: ik gooi de handdoek in de ring. Maar toen we eenmaal gingen draaien, kreeg ik er weer zin in. Een reportage of interview filmen is echt kicken. Dus ik heb weer een nieuw idee, maar dan voor toegankelijker onderwerp, waar mensen hopelijk wat makkelijker aan meewerken. Ik wil nu wel een documentaire maken waarin ook kan worden gelachen.”
Maartje Duin
Genomineerd voor: podcastserie De plantage van onze voorouders (VPRO)
Maartje Duin (46) is zelfstandig radio- en podcastmaker, vaak in opdracht van de VPRO en in samenwerking met Prospektor. In De plantage van onze voorouders gaat ze samen met Peggy Bouva, een nazaat van tot slaaf gemaakten op zoek naar hun gezamenlijke geschiedenis. Later maakte ze ook de podcast Moslima, met Cigdem Yuksel, over beeldvorming rond islamitische vrouwen.
“Dit project is eigenlijk nog steeds niet afgerond: afgelopen vrijdag was ik nog in Middelburg, in een voormalig pakhuis van de MCC, de Middelburgsche Commercie Compagnie, een soort Zeeuwse VOC. Een van de nazaten van die MCC-bestuurders was naar aanleiding van onze podcast op zoek gegaan naar zijn voorouders. Dat bleken slavenhandelaars, plantagehouders en veilingmeesters te zijn. In zijn zoektocht kwam ook een nazaat van tot slaaf gemaakten op zijn pad. Zij waren dus eenzelfde duo als Peggy Bouva en ik, Peggy als nazaat van tot slaaf gemaakten, ik als nazaat van aandeelhouders van een plantage.”
“Het knaagde altijd al wel, ik wilde altijd al iets doen met onze familiegeschiedenis en een opdracht van het podcastfestival Oorzaken was het vonkje in het kruidvat. Maar dit onderwerp was zo groot, je kunt er moeiteloos in verdwalen. Dan vind je weer een andere voorouder, een andere stamboom. De geschiedenis beslaat vierhonderd jaar. Voor ik bij die ene plantage was aangeland, was ik al een jaar verder.”
“Zo’n project is heel moeilijk te financieren. Er zijn wel fondsen voor verhalende podcasts: het NPO-fonds, het FBJP, ik kreeg geld van het Matchingsfonds en de Postcodeloterij, en in dit geval waren er specifieke subsidies zoals van het programma Gedeeld Cultureel Erfgoed. Die fondsen aanschrijven is natuurlijk gedoe, maar het geeft je ook af en toe een deadline. Dat houdt je scherp.”
“Deze zomer waren Peggy Bouva en ik in de Tweede Kamer, bij de commissie Slavernijverleden, die onderzoekt of en hoe Nederland excuses moet aanbieden voor de slavernij. Het was mooi dat ook CDA- en VVD-Kamerleden zeiden: je hebt ons echt meegenomen met jullie verhaal. Witte mensen raken nu doordrongen van het feit dat het ook hun geschiedenis is. Daar ben ik blij mee. Tegelijk is het onverteerbaar dat er nu pas geluisterd wordt, terwijl mensen van kleur deze verhalen al zo lang vertellen. Het is wrang dat ik als witte maker die rol heb. Ik vind dat superongemakkelijk.”
Bram Endedijk en Eric van den Berg
Genomineerd voor: Een onbekende soldaat verwekte hem in ‘43. Een levenslange zoektocht volgde (NRC, 12 november 2021)
Bram Endedijk (33) en Eric van den Berg (42) maakten documentaires voor NPO 2, en podcasts over misdaad. Endedijk schrijft voor NRC Handelsblad, Van den Berg werkt als onderzoeksjournalist bij BNR radio. Tot voor kort waren beiden freelancer.
Bram Endedijk: “Dit verhaal komt voort uit een documentaire over vier oorlogskinderen die we in 2019 en 2020 maakten en die op 4 mei 2020 is uitgezonden. Deze kinderen waren op zoek naar hun vaders, soldaten in de Tweede Wereldoorlog. Kinderen met vaders die soldaat waren bij de geallieerden, maar ook Marcel, die vermoedde dat zijn vader een Duitse soldaat was. Van twee kinderen vonden we de vader, onder meer door DNA-testen. Van twee andere kinderen vonden we de vader niet. Met Marcel zijn we na de docu contact blijven houden. Hij is zelf ook doorgegaan met zijn zoektocht en daar kwam op een gegeven schot in.”
“Het grootste deel van het werk bestaat uit stamboomonderzoek doen, archieven doorploegen en lijntjes uitzetten waar meestal niks uitkomt. Maar uiteindelijk kreeg Marcel toch wat antwoorden. Het verhaal laat zien dat zelfs als je bijna geen aanknopingspunten hebt, je toch ergens kunt komen.”
“Al met al hebben we nog een jaar, met Marcel, aan het verhaal doorgewerkt. Eigenlijk is dit een project waar je als freelancer niet zomaar aan gaat beginnen, omdat het zo tijdrovend is. Ons voordeel was dat we voor die docu die eraan vooraf ging een deel van het werk al hadden gedaan. En als je alleen denkt aan de woordprijs moet je boekhouder worden. Dit was een verhaal dat verteld moest worden, vonden wij. Dat belang stond in dit geval voorop.”
Lara Aerts
Genomineerd voor: Meisjesjongensmix, korte documentaire
Lara Aerts (48) is freelance journalist sinds 2006. Ze schreef voor kranten en magazines en richt zich nu op documentaires en podcasts. Ook werkt ze voor journalistiek productiebureau Prospektor en het Nova College.
“Meisjesjongensmix is een korte documentaire over Wen Long, een intersekse kind met mannelijke en vrouwelijke geslachtskenmerken. Ik ontmoette haar – ik zeg haar, want ze voelt zich 51 procent meisje – bij de Pride Walk, waar voor het eerst een clubje intersekse mensen bij was. Een groepje volwassenen, en één kind, dat vooropliep met een vlag. Een magistraal beeld.”
“Wen Long had meteen oren naar een film, want ze wilde graag op het Jeugdjournaal. Dat is ook gebeurd toen de film op Cinekid in de competitie voor beste documentaire meedeed. Daarna is de film bijna de hele wereld rondgegaan. Hij draait nog steeds op festivals, scholen, in vliegtuigen en op treinstations. Het succes komt denk ik door de kracht van de hoofdpersoon. Ook is er een enorme honger naar informatie over intersekse. Er is lang gedacht: je moet kiezen, man of vrouw, en als dat niet doet is het schadelijk voor de identiteit. Wen Long laat zien dat je de keus best aan een kind zelf kan overlaten. Het is een lichte documentaire over een zwaar onderwerp die laat zien: dit is ook de natuur, waar maken we ons druk om?”
“Als freelancer nam ik een groot risico. Dankzij crowdfunding en fondsen had ik net genoeg geld om de crew te betalen, maar de tijdsinvestering kwam voor eigen rekening. Eigenlijk heel slecht ondernemerschap, maar ik wist: dit ging wat worden. Ook de inschrijvingen voor festivals gingen van mijn spaargeld, maar je schiet jezelf in de voet als je dat niet doet, want dan wordt je film niet vertoond. Door de vele screenings en de prijzen die de documentaire heeft gewonnen, is het gat in de begroting nu enigszins gedicht.”
Thomas Sijtsma
Genomineerd voor: Grove misstanden bij triatlon: verwaarlozing, mishandeling en machtsmisbruik (Trouw, 15 oktober 2021)
Thomas Sijtsma (37) werkt sinds 2013 als freelancer voor Het Parool, Trouw en diverse sportbladen, waaronder De Muur en Bicycling. In mei van dit jaar verscheen zijn boek Verloren Oorlogskind.
“Er waren al veel misstanden in de sport aan de kaak gesteld, de sportcultuur draaft duidelijk nogal door. Toen kreeg ik een tip dat er ook van alles mis was in de triatloncultuur. Ik zit zelf ook in die wereld, en kwam in contact met twee jonge vrouwen. De een had anorexia overgehouden aan haar tijd bij de nationale selectie, de ander zelfmoordneigingen.”
“Als freelancer is het altijd lastig om aan een verhaal te beginnen als je niet zeker weet of het een stuk oplevert. Maar in dit geval vond ik dat het het risico waard was, want het speelt nog steeds: elk jaar gaan tien talenten uit de triatlonwereld naar het trainingscentrum in Sittard, en nog steeds krijgen ouders hun kinderen wellicht beschadigd terug. Erover schrijven is voor mij de enige manier om het stoppen.”
“De triatlon is in Nederland niet een heel grote sport, maar voor mij staat dit verhaal voor iets groters. Nu denk ik: we kunnen al die sporten en al die talentenprogramma’s wel doorlichten en dan wat mensen laten terugtreden, maar dat is toch symptoombestrijding? Kunnen we niet beter kijken naar hoe die sportcultuur verziekt is? De cultuur blijft hetzelfde.”
WAAR IS DE GOUDEN FREELANCER AWARD
Wij houden kantoor op de Wibautstraat 150 in Amsterdam. Een plek vol journalistieke historie: hier huisde van 1965 tot 2007 de redactie van de Volkskrant. Nu zitten er veel creatieve bedrijven, en vanaf april 2014 het al even creatieve Volkshotel.
Een vraag over de GOUDEN FREELANCER AWARD? Mail ons.
Wibautstraat 150 (BP 0.67),
1091 GR Amsterdam
info@bureauwibaut.nl
www.bureauwibaut.nl
06 – 189 341 24
web-development: _blank